Αθλητική Ενημέρωση

Η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου, απέτυχε για μία ακόμη φορά να προκριθεί σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης και ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τι έχει πάει στραβά τη δεκαετία 2014-2024 και καταλήγουμε κάθε φορά να βλέπουμε τους άλλους από την άνεση του σαλονιού μας.

29 Ιουνίου 2014. Στην «Αρένα Περναμπούκο» της Βραζιλίας, η Ελλάδα έχει μπροστά της τη μεγαλύτερη ευκαιρία που της έχει δοθεί ύστερα από την κατάκτηση του EURO 2004. Να προκριθεί στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Αντίπαλός της, η έκπληξη εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, Κόστα Ρίκα, η οποία είχε αφήσει εκτός νοκ-άουτ την Αγγλία και την Ιταλία. 120 λεπτά αργότερα, στα οποία διαμορφώθηκε το τελικό 1-1 (με γκολ των Μπράιαν Ρουίς και Σωκράτη Παπασταθόπουλου), οι δύο χώρες πήγαν στα πέναλτι.

Εκεί, η Κόστα Ρίκα ευστόχησε και στις πέντε εκτελέσεις που της δόθηκαν, εκμεταλλευόμενη και την επέμβαση του Κέιλορ Νάβας (ο οποίος εκείνο το καλοκαίρι θα μετακινείτο στη Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία κατέκτησε τα πάντα) στην προσπάθεια του πολύπειρου Φάνη Γκέκα.

Από εκείνο το βράδυ, η εθνική μας ομάδα, έχει παρασυρθεί σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο αποτυχιών, έστω κι αν έχουν γίνει κάποια βήματα προόδου, τα οποία δεν πρέπει να αγνοηθούν.

Προκριματικά EURO 2016: Η καταστροφή προσωποποιημένη!

Στον απόηχο της εκπληκτικής πορείας στη Βραζιλία, η εθνική ξεκινούσε την πορεία της για να προκριθεί στο EURO 2016 στη Γαλλία, το οποίο θα ήταν το πρώτο με 24 ομάδες. Όταν μαθεύτηκε ότι θα παίζαμε με τη Ρουμανία, τη Βόρεια Ιρλανδία, τα Νησιά Φερόε, την Ουγγαρία και τη Φινλανδία, άπαντες πίστεψαν ότι η ομάδα με τη φόρμα που διέθετε θα έδινε το «παρών». Διαψεύστηκαν όμως οικτρά.

Η Εθνική ομάδα, κατήγαγε την χειρότερη επίδοση της ιστορίας της μετά το 2004, τερματίζοντας στην τελευταία θέση του ομίλου της. Μέσα σε αυτό το διάστημα, πρόλαβε να αλλάξει τρεις προπονητές (Ρανιέρι, Μαρκαριάν, Τσάνας) και να χάσει δύο φορές από τα Νησιά Φερόε (!!!). Αυτά τα περιστατικά και μόνο δείχνουν το πόσο καταστροφική ήταν αυτή η πορεία.

2018: Μια ανάσα μακριά από τη Ρωσία!

Αφού τελείωσε το «μαρτύριο» που αναφέρουμε πιο πάνω, η ΕΠΟ αποφάσισε να αλλάξει σελίδα, προσλαμβάνοντας τον Μίχαελ Σκίμπε ως ομοσπονδιακό τεχνικό. Και η βελτίωση δεν άργησε να έρθει.

Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018, που έγινε στη Ρωσία, η Ελλάδα αντέστρεψε πλήρως την εικόνα της σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη προκριματική φάση, ολοκληρώνοντας τις υποχρεώσεις της στη δεύτερη θέση του ομίλου της, πίσω μόνο από το Βέλγιο, από το οποίο κατάφερε να αποσπάσει μια ιστορική ισοπαλία στις Βρυξέλλες (1-1). Στα μπαράζ, έμεινε εκτός από την Κροατία, έχοντας βέβαια πραγματοποιήσει μια κακή εμφάνιση στο πρώτο παιχνίδι στο Ζάγκρεμπ (4-1). Για την ιστορία, και οι δύο ομάδες που πήγαν εν τέλει στη Ρωσία, πραγματοποίησαν εκπληκτικές πορείες, με το μεν Βέλγιο να φτάνει στα ημιτελικά και την Κροατία στον τελικό.

2018-2021: Μπρος-πίσω, μπρος-πίσω…

Αμέσως μετά το Μουντιάλ της Ρωσίας, έκανε την εμφάνισή της μια διοργάνωση η οποία αντιμετωπίστηκε με κάποια δυσπιστία από πολλούς. Το Nations League. Σε αυτή την πρώτη εκδοχή του, η Ελλάδα (που είχε τοποθετηθεί στην τρίτη κατηγορία) δεν το αντιμετώπισε με σοβαρότητα, τερματίζοντας τρίτη, σε έναν όμιλο με τη Φινλανδία, την Ουγγαρία και την Εσθονία, ομάδες που είχε αντιμετωπίσει και στο παρελθόν. Αυτό οδήγησε στην απομάκρυνση του Σκίμπε και στην αντικατάστασή του από τον Άγγελο Αναστασιάδη.

Ο τελευταίος, κλήθηκε να καθοδηγήσει τη «γαλανόλευκη» στην προκριματική φάση του EURO 2020, που διεξαγόταν ταυτόχρονα με το Nations League. Σε αυτή, δεν κατάφερε για μία ακόμη φορά να μας οδηγήσει στα τελικά, αφήνοντας την Ελλάδα στην τρίτη θέση, πίσω από την Ιταλία (η οποία προκρίθηκε με το απόλυτο και το κατέκτησε κιόλας) και τη Φινλανδία, ενώ κατάφερε να φέρει εντός έδρας ισοπαλία με το Λιχτενστάιν και να χάσει από την Αρμενία. Μάλιστα, η ομάδα που διεκδίκησε ένα από τα τελευταία εισιτήρια μέσω του Nations League, ήταν η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, παρότι τερμάτισε κάτω από την Ελλάδα (!).

Παράλληλα, το κλίμα στα αποδυτήρια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος ήταν τεταμένο. Οι φήμες περί παικτών που διαπληκτίζονταν μεταξύ τους έδιναν και έπαιρναν. Και αυτό αποτυπωνόταν στον αγωνιστικό χώρο…

Η ΕΠΟ, βλέποντας πως για ακόμη μια φορά δεν ήρθε η πολυπόθητη συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση, έδιωξε άρον-άρον τον Αναστασιάδη και στη θέση του προσέλαβε τον Τζόνι φαν’ τ Σχιπ. Αυτός, θα άλλαζε την Εθνική προς το καλύτερο, όπως αποδείχθηκε.

2021-22: Με το βλέμμα στην πρόοδο

Ο Ολλανδός τεχνικός, ανέλαβε το δύσκολο έργο της εκ νέου ανασυγκρότησης. Και το πέτυχε. Η Εθνική, με αυτόν να την καθοδηγεί, έμαθε ξανά να κάνει τα βασικά μέσα στο γήπεδο και έδειξε το σοβαρό πρόσωπο που είχε επί θητείας Μίχαελ Σκίμπε. Μπορεί η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ να μην ήρθε, αλλά οι εμφανίσεις με την πανίσχυρη Ισπανία και την δυνατή Σουηδία, καλλιέργησαν την αισιοδοξία ότι η ομάδα μπορεί να τα καταφέρει. Στα αξιοσημείωτα θετικά, σίγουρα ανήκει το γεγονός ότι πορεύθηκε με έναν κορμό βασικών στελεχών (Βλαχοδήμος, Τσιμίκας, Μπάλντοκ, Κουρμπέλης, Μπακασέτας, Χατζηδιάκος, Μαυροπάνος, Παυλίδης), κάτι που έλειπε τα προηγούμενα χρόνια.

2022-2024: Τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά…

Από τον Φεβρουάριο του 2022, όταν και ανέλαβε τις τύχες της «γαλανόλευκης» ο Γκουστάβο Πογέτ, ο στόχος ήταν ξεκάθαρος. Η πρόκριση στο EURO 2024, πάση θυσία. Ο Ουρουγουανός τεχνικός, έφερε στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα τα στοιχεία της αυταπάρνησης και της μαχητικότητας, που λειτούργησαν ως συμπλήρωμα του «ξεκλειδώματος» των ατομικών προσόντων που έκανε ο φαν τ’ Σχιπ.

Ο προκριματικός μας όμιλος, με Γαλλία και Ολλανδία, ομάδες βαρέων βαρών στο ποδοσφαιρικό στερέωμα και τις πιο αδύναμες Ιρλανδία και Γιβραλτάρ, δεν έδινε και πολλές ελπίδες για την κατάληψη των δύο πρώτων θέσεων. Οπότε, η άνοδος στην δεύτερη κατηγορία του Nations League και η διατήρηση της τρίτης θέσης στον όμιλο των προκριματικών, ήταν μονόδρομος. Και έτσι έγινε. Η χώρα μας εξασφάλισε την μεγαλύτερη ευκαιρία που της έχει παρουσιαστεί ποτέ, να περάσει στο EURO μέσω του Nations League. Αλλά το βράδυ της Τρίτης στην Τιφλίδα, την κλώτσησε, χάνοντας στα πέναλτι από τους ψυχωμένους Γεωργιανούς, που αποζητούσαν την πρώτη τους συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση από την ημέρα που ανεξαρτητοποιήθηκαν από την Σοβιετική Ένωση, το 1991.

Τι ξημερώνει η επόμενη μέρα;

Επειδή όμως χρειάζεται να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα που τίθεται στον πρόλογο, αυτή είναι η εξής: Τι θέλει η Ομοσπονδία; Τη νοιάζει απλώς να περνάμε στα μεγάλα ραντεβού ή να δομηθεί ένα ουσιαστικό πλάνο για να επιτευχθεί αυτό; Θα μου πείτε, «μας απαντάς με ερώτηση, την οποία δεν ξέρουμε». Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή είναι.

Σε δύο χρόνια, θα έχουμε το Μουντιάλ του 2026, στον Καναδά, τις ΗΠΑ και το Μεξικό, με 48 ομάδες. Καλό είναι να ξεκαθαρίσει η ΕΠΟ τι θέλει να κάνει για αυτό το διάστημα, για να μην καταλήξουμε πάλι στον «κατιμά» των ομάδων που παρακολουθούν τη διοργάνωση από τον καναπέ τους.  Και καλό είναι να γίνει ΆΜΕΣΑ. Η ευκαιρία αυτή είναι ακόμη μεγαλύτερη από αυτή στην Τιφλίδα. Περιθώριο για λάθη δεν υπάρχει.

Φυσικά και είναι ΑΠΟΤΥΧΙΑ ο αποκλεισμός μας από το EURO. Και ειδικά με τον τρόπο που ήρθε. Αλλά κανένας δεν έχει το δικαίωμα να βρίζει σκαιότατα παίκτες και προπονητή και να τους αποκαλεί «Εθνική Μυκόνου», όπως είχε φορεθεί αυτός ο όρος πριν από χρόνια. Αυτή η Εθνική, έχει κάνει βήματα προόδου. Έγινε ξανά ένα σύνολο που παλεύει από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Με όποια δυσκολία. Παρά το ότι δεν είχε μέρος να προπονηθεί (αν είναι δυνατόν!). Και πόσα άλλα εμπόδια.

Για να βάλουμε μια τελεία, η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου, η «αγαπημένη» των Ελλήνων, οφείλει να ορθώσει το ανάστημά της, να κοιτάξει τι πήγε στραβά και να κοιτάξει την επόμενη μέρα της. Οι παροικούντες αυτή γνωρίζουν καλύτερα. Ας μην γίνουν τα δέκα χρόνια φαγούρας, δώδεκα, δεκατέσσερα, δεκαέξι και πάει λέγοντας…

Επιμέλεια: Νικόλας Παχής